Anonim halk edebiyatı; meydana getireni ve söyleyeni belli olmayan, halkın ortak malı olan edebî ürünlerin oluşturduğu bir edebiyattır.
Bu ürünler başta, tek bir kişinin malı iken zamanla topluma mal olup anonim bir özellik kazanır.
Anonim halk edebiyatı ürünlerinin en belirgin özelliği ürünlerin sözlü olmasıdır.
Bu özelliği nedeniyle ürünler dilden dile aktarılırken birtakım değişikliklere uğrar ve yayıldığı bölgenin dil özelliklerini alır.
Dil, halkın kullandığı sade, açık, duru ve konuşma dilidir.
Mecazlara ve söz sanatlarına fazla yer verilmez.
Somut benzetmeler tercih edilir.
Anonim halk edebiyatı, taşıdığı özellikler yönüyle İslamiyet’in Kabulünden Önceki Türk Edebiyatı’nın, İslam kültüründeki yansıması olarak kabul edilebilir.
Anonim halk edebiyatı çerçevesinde verilen ürünler; Anadolu insanının hayat felsefesini, yaşantısını, bireysel duygulanmalarını vb. dile getirmesi yönüyle önemli birer kaynaktır.
Aşk, ölüm, hasret, doğa ve insan sevgisi, gurbet, kahramanlık gibi halkın yaşantısıyla ilgili konular işlenir.
Manzum ürünlerde hece ölçüsü ve dörtlük nazım birimi esastır.
Çoğunlukla yarım uyak, cinaslı uyak ve redif kullanılmıştır.
Anonim halk edebiyatı kapsamına giren ürünlerin bir kısmı nazım (mâni, türkü, ninni), bir kısmı nesir (masal, efsane vb.), bir kısmı da nazım-nesir (halk hikâyeleri) karışık şekilde karşımıza çıkmaktadır.
Şiirlerin başlığı yoktur, şiirler nazım şekilleri ile adlandırılır.
Bu ürünler, halk arasında yayılmış; yabancı etkilerden uzak kalmıştır. Sözlü geleneğin bir ürünü olan mânilerde yalın bir dil kullanılmıştır.
